ADAM KADIN VE AŞK - sefir-i hüzün

ADAM KADIN VE AŞK

Bir kadın yorgun gece gibi yürür koridorda.
Saç uçlarına bağlamış en ağır düşüncelerini  art arda.
Kadın sıcak iklimlere sahip meltemi bir ada,
O konuşurken kesilir ses seda.

Gözlerinden süzülür tebessüm.
Dudaklarından dökülen kelimeler belirtir hüzün.
Saçları sanırsın ıstırap denizinin dalgalarına ait.
Gözyaşları sonbahar yaprakları gibi dökülür.
Bir ağaç gibi yıkılmaz duruşu sabit.

Ve adam,
Örmüş etrafına buzdan duvar.
Üzerinde derme çatma bir dam,
Aşka direnir kalabalığı başından savar.
Düşünceleri, su üstündeki çöp ve saman,
Bu bir adam, hemde yalnızlığa sığınan.

Haykırır tüm acılarını zamana çığlık çığlık.
Kime dönüp baksa herkestebir sığlık.

Her dışarı çıktığında kovalar onu sokaklar.
Her aynaya baktığında karşısında bir canavar,
Kalbinin kuytu köşesinde bir vehim var.
Bu beden, bu sokak, insanlar ve bu hayat ona dar!

Adamla kadın aynı karedeler şimdi!
Zamanlardan sonbahar ve ikindi.
Kadın adama aşık olamaz çünkü sözü var.
Adamsa örmüş etrafına erişilmez buzdan bir duvar.
Bu aşkın sonu biter ayrılıkla.
Ey adam, çare etmez!
Her gece zamanı, dur durda sayıkla.
İçindeki aşkı durdurmaya buzdan duvarların yetmez.

Ey, sonsuzluk çağının efendileri!
Varış nedir, sonsuzluk nedir bilmeyen…
Ve sadece akılla yetinmeyen,
Bu adama aşkı göster.

                                                               sefir-i hüzün