Hüzün Denemesi
Bir yük gibi bindi
yalnızlığa hüzün demeçlerim
Paltomun omuzları eskir oldu
Ben tutunmaya çalıştıkça
Tek tek kopar oldu emeçlerim
Sakin bir bahar akşamı oturmuşken bir bankta
Hüznün bir sonbahar yaprağı gibi
ruhuma düşüşünü izledim
Kök saldı, sulandı
Akşam vakti kadar hızlı boy verdi
Büyüdü, büyüdü
Sonra çiçek açar oldu meyve verdi
Zamana rest çekti
Yalnızlığı tuttu mesken
Bir salih tebessümün içerisinde
Hüzün süzülür parmaklarımdan
Coşar yüreğimin ırmaklarından
Fışkırır gözlerimin derin kuytularından
Ve ben hüzün çağının mensubu
İşte böylece
Kutsandım
sefir-i hüzün
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder