Eskici- Şiir

                                                                                                                               şiir
                                                                                                 
                                                                                                       

                                                                                                 

                                                                                                     "... ve harfler de sustu !
                                                                                                            renkler içine kapanık..."
                                                                                                                           
   
 

                                                                                                                                      07.10.2011

                                               Eskici

Üzerinde yoksulluktan ,bir ibiği diğerinden aşağıya

daha boyun eğmiş kenarıyla kara ceketi,

altında gri mi siyah mı yoksa düşünceleri gibi alaca mı

ince bir balıkçı kazağı

koruyamaz sabahın ayazında buruş buruş boynunu.

Sarıya çalan kır rengi sakalı,

Dudağının üstünü örten pos bıyığıyla

Güneşin bile en üşengeç vaktinde,

Ürkerek adımlar sokakların fakir yolunu

Umutsuz, bir tan kızılının ilk aydınlığında, eskici.

Birbirine yaslanmış dermansız evler karşılar her sabah onu,

bir lokma için ağzının kenarı karalı

etrafına  ürkekçe bakan

kedilerdir  tek yoldaşı.

Anlamıştı eskici, duyguları, kaderleri ortaktı bu yolda.

Bulamayınca nasiplerini, eli boş, keder yüklü yürekle

yöneliverirdi kaybettiği zifiri bir başka yöne.

Bekleyeni vardı tek odalı, tek pencereli bir gecekonduda

Hayalleri de tek pencereden siyah beyazdı,

bakarken yüksek apartmanlara.

Biri çürümüş de olsa aş ister yemeye,

diğeri yırtık, eski bir çarık, giymeye.

Ya ömürdaşı, ya gönül yoldaşı,

 hiçbir şey dilemezdi –inanın- kendi adına ,

Hayıflanır kalırdı, başı iki eli arasında,

 çocuklarının kör bahtına.

Yitirilmiş umutlar, sinik benlikler

ne varsa yoksulluğa dair,

aitti eskiciye.

en derin yerinde ince bir sızı hisseden hasta misali,

kıvrılarak uzanıvermiş kayıp kentin yollarında,

sırtında torbası, ucu delinmiş postalıyla giderdi eskici,

 bilinmezliğe.

Yorgunluk haritasıdır yüzündeki çizgiler.

Yoksulluğun, yoksulların  soluk nefesidir bakışları.

Hor görülür, itilir, kakılır, utanılırdı çoğu zaman

tek sorumlusuymuş gibi halinden.

Hiç ama hiç sorulmazdı yarına dair umudu, hâyâli

Çünkü o hâyâli kadar silikti.

Yine akşam oldu, siyaha çalan torbası da boş, yüreği gibi

Katar katar acı yükünü taşımakta dermansız dizleri,

kaldırım taşlarıyla ahbap tabanları,

Adım  adım yaklaşmakta evine eskici.

Sırtından bıçaklı bir yaralı misali,

acı hissederdi kalbinin her atışında

Çünkü toplayamamıştı umudu; dolduramamıştı torbasına,

 hor davranmıştı yığınlar ona,

                                                 (harf ve renk)