ANNE DÜNYA
Nasılsın
Anne Dünya? Gülmüyorsun ne zamandır. Gene yağmurlar yağdı bak başımıza.
Depremler oldu bizim gecekonduda. Haberin yok tabi olanlardan. Oysaki dün bütün gece bağırdım sana.
Duymadın
mı beni duymak mı istemedin yoksa? Sıkıldım deme benden. Başka kimsem yok
bilirsin. Parklarda uyurken üzerime sandığın o korkuları unutmadım. Ne zaman
bitireceksin bu oyunlarını, ben gidince mi? Kimse sahiplenmedi bizi, kimsemiz
var mıydı ki? Sahi benim bir annem var mı Dünya? Ben hiç görmedim onu. Sen
görmüşsündür. Sarı uzun saçları öpülesi yanakları var mıydı? Anlatsana Dünya.
Neden susuyorsun? Özledim diyorum işte hiç görmediğim varlığından bile bir
haber annemi özledim. Susma sen korkuyorum. Biliyorum sen susarsan yaklaşmıştır
gidişim. Bak terlemeye de başladım. Kalbim de saatli bomba gibi atmak
istemezcesine atıyor. Atıyor dediğime bakma yaşadığımdan değil işte. Benden
habersiz atıyor.
Üşüyorum
da zaten şu sıralar. Battaniyeler de ısıtmıyor artık bedenimi. Belki
eskidikleri içindir ya da sıkılmışlardır benden. Sanırım donan tek şey bedenim
değil duygularım da donuyor. Gecekondunun önüne gelen kedileri bile
sevemiyorum, besleyemiyorum. Yiyeceğim yok onlara vermeye olsa da zaten o eski
battaniyelerin altından çıkmaya mecalim yok. Susma diyorum sana. Söylesene
Dünya bir annem var mı benim? Susuyorsun ve gidişime alıştırıyorsun beni.
Anladım yokmuş. Ben o beyaz ışıktaki sarı saçlı kadına gidiyorum. Sana elveda
Anne Dünya.
Şeyda
Ceren Yıldız
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder